|
Вказуючи на постіль свою, промовляй: Влади́ко Человіколю́бче, не уже́ли мні одр сей гроб бу́деть іли́ єще́ окая́нную мою́ ду́шу просвіти́ши днем? Се мі гроб предлежи́ть, се мі смерть предстої́ть. Суда́ Твоєго́, Го́споди, бою́ся, і му́ки безконе́чния, зло́є же творя́ не престаю́; Тебе́, Го́спода Бо́га моєго́, всегда́ прогнівля́ю, і Пречи́стую Твою́ Ма́тер, і вся небе́сния си́ли, і свята́го А́нгела храни́теля моєго́. Вім у́бо, Го́споди, я́ко недосто́їн єсьм человіколю́бія Твоєго́, но досто́їн єсьм вся́каго осужде́нія і му́ки. Но, Го́споди, іли́ хощу́, іли́ не хощу́, спаси́ м'я. А́ще бо пра́ведника спасе́ши, нічто́же ве́ліє, і а́ще чи́стаго поми́луєши, нічто́же ди́вно: досто́йнії бо суть ми́лости Твоєя́. Но на мні, грі́шнім, удиви́ ми́лость Твою́, о сем яви́ человіколю́біє Твоє́, да не одолі́єть моя́ зло́ба Твоє́й неізглаго́ланній бла́гості і милос́ердію, і я́коже хо́щеши, устро́й о мні вещ.
|
ВLко чlвэколю1бче, не ўжeли мнЁ џдръ сeй гр0бъ бyдетъ; и3ли2 є3щE nкаsнную мою2 дyшу просвэти1ши днeмъ; Сe ми гр0бъ предлежи1тъ, сe ми смeрть предстои1тъ. СудA твоегw2 гDи бою1сz, и3 мyки безконeчныz, ѕл0е же творS не престаю2: тебE гDа бGа моего2 всегдA прогнэвлsю, и3 пречcтую твою2 м™рь, и3 вс‰ нбcныz си6лы, и3 с™aго ѓгGла храни1телz моего2. Вёмъ u5бо гDи, ћкw недост0инъ є4смь чlвэколю1біz твоегw2, но дост0инъ є4смь всsкагw њсуждeніz и3 мyки. Но гDи, и3ли2 хощY, и3ли2 не хощY, сп7си1 мz. Ѓще бо прaведника сп7сeши, ничт0же вeліе, и3 ѓще чи1стаго поми1луеши, ничт0же ди1вно: дост0йни бо сyть млcти твоеS. Но на мнЁ грёшнэмъ ўдиви2 млcть твою2: њ сeмъ kви2 чlвэколю1біе твоE, да не њдолёетъ моS ѕл0ба твоeй неизглаг0ланнэй бlгости и3 млcрдію: и3 ћкоже х0щеши, ўстр0й њ мнЁ вeщь.
|
